بانوی من(بی بی حکیمه(س) )

آرام قدم بر می داشتم ،می خواستم همه چیز را ببینم از صخره ای سنگی گرفته تا شن ریزه ای زیر پایم چشمه ای که آب سبز رنگ داشت و کبوترانی که مشتاقانه در هوایت پر می کشیدند آرام قدم بر می داشتم تا تکاپو و جنب جوش زائرانت را ببینم زائرانی که بی صبرانه به سویت می آمدند.

بانوی من !آرام از پله ها بالا می آمدم با هر قدم قلبم تندتر می زد و عطش دیدارت در وجودم زبانه می کشید . وارد حرمت شدم . حرمی که مثل هیچ حرم دیگری نبود . حرمی که درون یک غار غریب و محجوب نشسته بود . به تو نزدیک بودم، تو در چند قدمی من بودی و این آرامم می کرد، اشک هایم بی مها با ،چهره ام را خیس می کرد ،شاید آنهاهم حضور مقدست را حس کرده بودند که این چنین از هم سبقت می گرفتند . دستم می لرزید اما دلم نه . آرام بود و مطمئن چون کودکی که در آغوش مادر آرامیده است .
سعی می کردم تو را در ذهنم مجسم کنم . هیچ تصوری از چهره ات نداشتم ،فقط می توانستم تو را در هاله ای از نورهای سبز و نقره ای ببینم. تو تنها نشسته بودی و مگیریستی . نه بر تنهایت که بی شک خدا در کنار تو بود . بر بی کسی ات و غریبی ات . بر ظلم عظیمی که بر خاندان تو روا کردند . بر غم از دست دادن برادرانی که افتخار تو بودند و تسلای وجودت . بر جهل بندگان کور دلی که هیچگاه راه درست را نیافتند.
بی بی جان ! آنجا که تو بودی ،بوی عشق می آمد. بوی نارنج ،بوی پونه ویاس ، بوی همه ی خوبی های خدا ،بوی خا ک کربلا ،بوی سرخ ترین سیب دنیا.
آن روز که هم که به دیدارت آمدم ،حرمت پر بود . پر از عطرهای ماندگار دنیا . عطر حرم امام رضا (ع) ،عطر جمکران ،عطر امام زاده داوود ، عطر بهشت .
آن روز هزاران آرزو در دلم پر کشید . ای کاش ،گل سرخی بودم که از لای یکی از صخره های اطراف حرمت ، می روییدم یا کبوتری که با هر پرواز در آسمان حرمت اوج می گیرد .
می شد پارچه سبزی باشم که بر ضریح تو ساییده می شد یا شمعی که قطره قطره در کنار حرمت آب می شد . هر چند ناچیز ،اما در کنارت بودم.
بی بی خاتون من! تو را به عشق، به عطش ظهر عاشورا به غریب بودنت در این دنیای خاکی ، به برادرت رضا (ع) قسم می دهم.
بر کال ترین سیب دنیا عشق عطا کن.