یا صاحب الزمان

گیرم که باران هم آمد....همه چیز را هم شست.....هوا هم عالی شد......فایده اش برای من چیست......هوای دل من بی تو پس است..... 

یا صاحب الزمان....

الهم عجل لولیک الفرج

مهدی جان

سوالی ساده دارم از حضورت

من آیا زنده ام وقت ظهورت

اگر که آمدی من رفته بودم

اسیر سال و ماه و هفته بودم

دعایم کن دوباره جان بگیرم

بیایم در رکاب تو بمیرم

الهم عجل لولیک الفرج

جای خالیت تیر می کشد

عصـــــرِ جمعہ اے
................................................. هوایےتو شدم ..........
۔
۔
یاد حرفهاے استاد مے افتم ،

/غروبهای جمعه که دل می گیرد، بخاطر دل گرفتگی مولاست/

تو مےخواستے بیایے

، اما ، خیلےها تو را نمےخواستند

و دلت گرفتــــــــ ...
.
.
آقا جــــآن !!
جاے خالیت ......
تیر مےکشــــَد !

بلاخره ما هم...

الهم إکحل ناظری بنظره منی الیه…

خدایا سرمه وصال دیدارش را با یک نگاه به دیده ام بکش...

بلاخره ما هم...

آقا جان...

زیدیه

((زیدیّه)) گروهی از سپاه سیّد حسنی هستند که پس از ظهور امام زمان (عج) با ایشان بیعت نمی کنند و تعداد آنان را چهار صد هزار نفر ذکر کرده اند. مصحف ها و قرآن در گردن آنان حمایل است و آنچه مشاهده می کنند از دلائل و معجزات، آن را حمل بر سِحْر می کنند و می گویند این سخنان بزرگی است و اینها همه سِحْر است که به ما نموده اند. پس امام قائم (عج) آنچه آنان را نصیحت و موعظه کند و آنچه از معجزات بیاورد در آنها تأثیر نخواهد کرد. تا سه روز ایشان را مهلت می دهد و چون موعظه ی آن حضرت را که حق است قبول ننمایند امر می فرمایند که گردنهای آنها را بزنند. حال آنان، شبیه به حال خوارج نهروان که در لشکر امام علی علیه السلام در جنگ صفّین بودند، است.

چرا غروب جمعه دلگیر است؟

در دعای ندبه وقتی جریان دعا به حضرت صاحب الزمان (ارواحنافداه) می‌رسد، چنین عبارتی آمده است: «یَاابْنَ مَنْ دَنَی فَتَدَلیَّ فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ اَوْ اَدْنَی دُنّوا وَاْقتِرابا مِنَ اْلعَلِیِّ اْلاَعْلَی»(1)
یعنی می‌خواهیم از جدایی امام عصر (سلام الله علیه) ناله کنیم و آرزوی وصال داشته باشیم، این آخرین سخن انسان است، گویا کامل ترین مقامی است که در مورد بنده وجود دارد.
در قرآن شریف نیز در باره معراج پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) آمده است: «ثُمَّ دَنَا فَتَدَلََّی فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَی»(2) سپس نزدیک و نزدیک‌تر شد تا جایی که به اندازه‌ی دو کمان یا نزدیک‌تر شد.
این درخواست، مرتبه‌ی بسیار بلندی است و به همه کس داده نمی‌شود، حتی انبیای اولواالعزم اما می‌توان به آن نزدیک شد.
حضرت امام خمینی (رضوان الله تعالی علیه) می‌فرماید:
خداوندا این نورانیت و بصیرت قلوب که اولیاء از تو خواستند و خواهش نمودند که به نورانیت آن، واصل به تو شوند، چه بصیرتی است؟ بارالها، این حجب نور که در لسان ائمه‌ی معصومین (علیهم السلام) ما متداول است، چیست؟ این معدن عظمت و جلال و عزّ قدس و کمال چه چیزی است که غایت مقصد آن بزرگواران است، و ما تا آخر از فهم علمی آن هم محرومیم، تا چه رسد به ذوق آن و شهود آن؟ خداوندا، ما که بندگان سیه روی سیه روزگاریم، جز خور و خواب و بغض و شهوت از چیز دیگر اطلاع نداریم و در فکر اطلاع هم نیستیم، تو خود نظر لطفی به ما کن و ما را از این خواب بیدار و از این مستی هوشیار فرما.(3)

تجسم مهربانی

ای مهربان؛ بگذار تا در میان ستاره های شب و تنهایی شب با تو سخنی داشته باشم؛ بگذار تا از درد جدائیت که با غیبتت همه تکیه گاه مظلومان ازبین رفته بنالم؛ پیش از تو آب معنیِ دریا شدن نداشت ولی می دانم که با حضورت در میان مردم هر قطره آب معنی یک دریا را می دهد و حتی گیاهانی که با نبودنت اجازه زیبا شدن نداشتند ولی با تو گلستان می شوند؛ اما افسوس که بوی غیبتت به مشام تنهاییم می رسد!
ای آقای من؛ شنیده ام که با نماز خواندن شماست که خورشید جان می گیرد و با هر نفس شماست که روشنتر می شود! آخر از حریم کدامین بهاری که عاشقانت با شنیدن نامت به قامت سبزت می ایستند و قلبهایشان را به سوی شما روانه می سازند؛ من می دانم که دل شما مانند دریا پاک است، پس چرا ای سرور امّت، ظهورت را تجلّی نمی کنی؟! طوفانهای دریا برای شما حباب است؛ پس آخر چرا ما را در این سرزمین آفتاب، چشم انتظار گذاشته اید؟! روییدن خورشید از خاک، معنای وجود تو را می دهد و بهار را در نام شما می جویم. عزیز دلم! چه شبها و روزها که نام تو را بر زبان جاری می ساختم و به یادت همیشه دلم آهنگ انتظار را می نوازد و با پای برهنه در جاده های انتظار قدم برمی دارم.
گلدسته های مسجد جمکران در خیال رسیدن نام زیبایت به گوششان در اوج آسمان دعا می خوانند و گنبد جمکران در زیر آسمان غم آلود دلهای عاشقان چشم انتظار، کبوتر تو می باشد! عاشقانی که به مسجدجمکران می آیند، سر بر دیوار جمکران می گذارند و با چشمانی اشکبار تو را یاد می کنند و با دل سوخته شان شما را صدا می زنند. خوب می دانم که مرا نیازی به گفتن این حرفهای غمگین نیست، چرا که شما در چشمهایتان روشنایی است که اینها را می بینید. ای منتهای مهربانی! هر روز جمعه عاشقان منتظر آمدنت هستند و ثانیه هارا به خاطر دیدنت می شمارند؛ چرا که همه هفته به امید جمعه می مانیم و هنگامی که جمعه فرامی رسد زمین و زمان بوی تو را می دهد؛ امّا غروب جمعه دلم را می شکند و هنگامی که جمعه می رود دلم می گیرد، چرا که روزی که وعده داده ای که خواهم آمد بدون تو سپری می شود!
ای محبوب دلها!
تمام هستی ام را خاک قدمت می کنم تا شاید نظری به جاده دلم بیندازی -چرا که تو آفتاب یقینی، که امید فرداها هستی، تو بهار رؤیایی که مانند طراوت گل سرخ می مانی و نرم و سبز و لطیفی تو معنی کلمات آسمانی- هستیی که دستهایش برای آمدنت به زمین دعا می کند.
ای تجسّم مهربانی!
غیرت آفتاب و جلوه زیبایی ماه تو را توصیف می کنند و نفس آب تو رامعنی می کند و نبض خورشید تو را وصف می کند.خوب می دانم که تو می آیی؛ آری تو می آیی همانطور که وعده کرده ای و آنگاه است که انتظار را از لغتنامه ها پاک خواهیم کرد.
پس ای تمام زیبایی!
بیا تا برای همیشه فریادرس عاشقان موعود باشی.

سیره مهدی (ع)

سیره امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در رفتار شخصی و نیز در ارتباط با مردم، نمایانگر یک حاکم اسلامی نمونه است که حکومت در نگاه او وسیله‌ای است برای خدمت به مردم و رسانیدن آن‌ها به قله‌های کمال و نه جایگاهی برای زراندوزی و ستمگری و به استثمار کشیدن بندگان خدا!

به راستی که آن امام صالحان در کرسی حکمفرمایی یاد آور حکومت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله وسلم) و امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) است و با وجود آنکه همه اموال و ثروت‌ها در اختیار اوست در زندگی شخصی خود در پایین ترین سطح به سر می‌برد و به کمترین‌ها قناعت می‌کند.

امام علی(علیه السلام) در توصیف او فرموده است:

«امام ]مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) [ با خود عهد می‌بندد که ]اگرچه حاکم و رهبر جامعه بشری است ولی[ همانند رعیت خود راه رود و مانند آنان بپوشد و بر مرکبی همچون مرکب آنها سوار شود... و به کم قناعت کند.»(منتخب الاثر، فصل 6،)

امام علی(علیه السلام) خود چنین بود و در زندگی دنیا و خوراک و پوشش آن زهدی پیامبرگونه داشت و مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در این میدان به آن حضرت اقتدا خواهد کرد.

امام صادق(علیه السلام) فرمود:

«اِنَّ قائِمَنا اِذا قامَ لَبِسَ لِباسَ عَلِی وَ سارَ بِسیرَتِهِ؛ (وسائل الشیعه، ج 3، ص 348)

وقتی قائم ما قیام کند لباس علی(علیه السلام) را در بر می‌کند و روش او را پیش می‌گیرد.»

او که درباره خود سخت گیر و دقیق است، با امت چون پدری مهربان است و آسایش و راحتی آنها را می‌خواهد به گونه‌ای که در روایت امام رضا(علیه السلام) اینگونه توصیف شده است:

«اَلاْمام، الاْنیسُ الرّفیق وَالوالِدُ الشَّفیق وَالاْخُ الشَّقیق وَالأُمُّ البَرَّةِ بِالْوَلَدِالصَّغیر مَفْزَعُ الْعِبادَ فِی الدّاهِیة النّاد؛ اصول کافى، ج 1، ح 1، ص 225

امام آن همدم همراه و آن پدر مهربان و برادر تنی (که پشتیبان برادر) است و مادر دلسوز نسبت به فرزند خردسال است و پناهگاه بندگان در واقعه هولناک.»

آری او چنان با امت صمیمی و نزدیک است که همه او را پناهگاه خود می‌دانند.

از پیامبر مکرّم اسلام(صلی الله علیه و آله وسلم) روایت شده که درباره مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فرموده است:

«امّتش به او پناه می‌برند آن گونه که زنبورها به ملکه خود پناهنده می‌شوند.»(منتخب الاثر، فصل 7،)

او مصداق کامل رهبری است که از میان مردم برگزیده شده و در بین آنها و مانند آنها زندگی می‌کند. به همین دلیل دردهای آنها را به خوبی می‌شناسد و درمان آن را می‌داند و تمام همّت خود را برای بهبودی حال آنها به کار می‌گیرد و در این راه تنها به رضایت الهی می‌اندیشد. در این صورت چرا امّت در کنار او به آرامش و امنیّت نرسد و به کدام دلیل دل به غیر او بسپارد؟!

سیرت امام مهدی علیه السلام

1- زهد

پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌سلّم در این‌باره می¬فرمایند:

«لایَضَعُ حَجَراً عَلی حَجَر « سنگی بر سنگی بنا نمی¬دهد. (از مقام دنیا چیزی برنمی¬گیرد)»

امام صادق (علیه السلام) نیز می¬فرمایند:

«ما لِباسُهُ إلاّ الغَلیظ و لاطَعامُهُ إلاّ الجَشِب»؛ «به خدا سوگند، لباس مهدی (علیه السلام) جز پوشاکی درشت و خوراک او جز غذایی ساده نیست.»

2- تقوا

امام رضا (علیه السلام) در این‌باره می¬فرمایند:

«یَکون ... أتقَی النّاسِ»؛ «او پرهیزگارترین مردم است.»

3- عبادت

امام کاظم (علیه السلام) می¬فرمایند:

«یَعتادَهُ مَعَ سَمرَتِه صَفرَةً مِن سَهرِاللیلِ، بأبی مَن لیلةٍ یَرعَی النُّجومَ ساجداً و راکعاً»؛«مهدی (علیه السلام) بر اثر تهجّد و شب زنده‌داری، رنگش به زردی متمایل است، پدرم فدای کسی باد که شب¬ها در حال سجده و رکوع، طلوع و غروب ستارگان را نظاره می¬کند.»

4- سختکوشی و جهاد

امام رضا (علیه السلام) میفرمایند:

«الجَحجاحُ المُجاهدُ المُجتُهد» « او شتابنده به سوی نیکی¬ها و بزرگواری¬هاست، او مبارز و سخت¬کوش است.»

5- عدالت

یکی از سلام‌هایی که در زیارت صاحب الامر به امام می-دهیم این است:

«السّلامُ عَلیکَ یا عَدلَ المُشتَهَر»؛ «سلام بر تو ای عدل شناخته شده و مشهور.»

امام باقر (علیه السلام) می¬فرمایند:

«یَعدِلُ فِی خَلقِ الرَّحمانِ، البِّر مِنهُم و الفاجِر»؛ «با بندگان خدا - چه نیکوکار و چه بدکار ـ عدالت می-ورزد.»

6- سخاوت

امام صادق (علیه السلام) می¬فرمایند:

«المهدی سمحٌ بِالمالِ»؛ «مهدی (علیه السلام) بخشنده¬ای است که مال را به وفور می‌بخشد.»

همچنین امام رضا (علیه السلام) در مورد سخاوت ایشان می¬فرمایند:

«یکونُ ... أسخی النّاسِ»؛ «با سخاوت¬ترین مردمان است.»

7- خشوع

امام رضا (علیه السلام) در این‌باره می¬فرمایند:

«خاشِعُ للهِ کَخُشوعِ النَّسرِ لِجِناحِه»؛ «مهدی (علیه السلام) در برابر خداوند فروتن است، همچون عقاب در برابر بالش.»

ایشان در حدیثی دیگر می¬فرمایند:

«یَکون ... أشَدُّ النّاسِ تواضعاً لله عزّ و جل»؛ «مهدی (علیه السلام) در برابر خداوند از همه متواضع¬تر است.»

8- موضع گیری در برابر بدعت ها

«لایَدَعُ بِدعَةً إلاّ أزالها»؛«بدعتی نمی‌ماند جز آن که آن را از بین برد.»

در دعای ندبه چنین می‌گوییم:

«أینَ المُنتَظَرُ لِإقامَةِ الأمتِ وَ العِوَج»؛ «کجاست آن مورد انتظار برای اصلاح نقایص و برقراری راستی و درستی؟»

9- نصیحت و خیرخواهی

در زیارت صاحب الامر (علیه السلام) آمده است:

«السّلام عَلیکَ ایها الولی النّاصح»؛ «سلام بر تو ای ولی نصیحت کننده.»

10- صبر و بردباری

امام صادق (علیه السلام) می¬فرمایند:

«عَلَیه کمالُ موسَی و بهاءِ عیسَی و صبر أیوب»؛ «او دارای کمال موسی، شکوه عیسی و شکیبایی ایوب است.»

و در حدیثی دیگر از امام حسین (علیه السلام) آمده است:

«تَعرِفونَ المَهدی بالسَّکینَةِ و الوِقارِ»؛ «مهدی را با سکینه و وقار، خواهید شناخت.»

آن حضرت سرآمد همه¬ در علم و دانش و وجود نازنینشان چشمه‌سار برکت و پاکی است. ایشان اهل قیام و جهادند. رهبر جهانی انقلابی بزرگ، منجی نهایی و مصلح موعود بشریت است. به هنگام ظهور بر کعبه تکیه زده، پرچم پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌سلّم را در دست گرفته و با قیام خود، دین خدا را زنده و احکام خداوند در سراسر گیتی جاری می¬کند. جهان را پر از عدل و داد می¬گرداند، پس از آن که از جور و بیداد پر شده باشد.