دستگیرى قاتل امام على (ع )

عبد الرحمن بن ملجم ، از باقیمانده هاى خوارج نهروان بود، او از کوفه فرار کرده بود، طبق توطئه اى که با همدستان خود، در مکّه ، طرح آن را به عهده گرفته بود، مخفیانه به کوفه آمد، و سرانجام صبح شب نوزدهم ماه رمضان سال چهلم هجرت ، ضربت خود را بر فرق مقدس على (ع ) وارد ساخت که على (ع ) بسترى شد و شب 21 همانسال به شهادت رسید.

ابن ملجم پس از ضربت زدن ، پا به فرار گذاشت ، یکى از مسلمانان که از قبیله همدان بود و ابوذر نام داشت ، او را دنبال کرد، به او رسید و لباسى را که در دست داشت ، بر سر او افکند، و سپس او را به زمین انداخت ، و شمشیرش را از دستش گرفت ، و او را نزد امیر مؤمنان على (ع ) آورد.

وقتى که چشم على (ع ) به ابن ملجم افتاد، فرمود: النفس بالنفس (این جمله در آیه 45 سوره مائده آمده و منظور قصاص قتل است که قاتل باید به قتل برسد).

سپس فرمود: اگر من از دنیا رفتم ، همانگونه که او مرا کشت ، او را بقتل برسانید، و اگر از این ضربت ، سالم ماندم ، رأ ى خود را خواهم داد.

ابن ملجم (این خبیث ناپاک ( گفت)) : سوگند به خدا، من این شمشیر را به هزار (دینار) خریده ام و با هزار (درهم ) زهر، آن را مسموم نموده ام ، در این صورت اگر این شمشیر به من خیانت کند (یعنى باعث قتل نشود) نفرین بر آن باد((.
مردم او را از کنار بستر على (ع ) دور کردند، از شدت ناراحتى نسبت به او، با دندانهاى خود، گوشت بدن او را بریده بریده مى کردند و مى گفتند:

((اى دشمن خدا، این چه کارى بود که کردى ؟ تو امت محمد (صلى اللّه علیه و آله ) را به عزا نشاندى ، تو بهترین انسانها را کشتى )).

او خاموش بود، سخنى نمى گفت ، او را به زندان افکندند.
سپس مردم به حضور امیر مؤمنان (ع ) آمده و با احساسات پرشور عرض ‍ کردند: ((ما گوش به فرمان شما هستیم ، هر گونه فرمان دهى ، همان را در مورد این دشمن خدا (ابن ملجم ) اجرا مى کنیم ، چرا که او باعث هلاکت امت و تباهى دین شده است )).

على (ع ) فرمود: (اگر زنده ماندم ، رأ ى خود را خواهم گفت ، و اگر از دنیا رفتم ، با او همانگونه رفتار کنید، که با قاتل پیامبر، رفتار مى شود، نخست او را بکشید، سپس بدنش را با آتش بسوزانید.

پس از شهادت على (ع ) به امر امام حسن (ع ) او را کشتند و سپس ام هیثم ))  که از زنان قهرمان طایفه نخع بود)( پیکر ناپاک او را به آتش کشید.

مطلب از وبسایت: moghalat.persianblog.ir