در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

                            عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

                                           جلوه ی کرد رخش، دید ملک عشق نداشت

                                                                عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

ای جلوه ی معصومیت خداوند و ای تکیه زده بر شمشیر مظلومیت، چگونه نقش کنم صورت جهل را از عظمت تو؟! ... و چه بگویم در آن مقام که شرح قطره ی از اقیانوس محبت تو، از توان و قدرت اهل فلک خارج است و افسوس که جز توشه ی از تحیر و ناکامی، چیزی در خور افشا ندارم!!!

﴿ مصیبه ما اعظمها و اعظم رزیتها فی السلام و فی جمیع السموات و الارض﴾